Week 1

Zondag
We zijn vandaag op bezoek geweest bij Dirkje en Lynn. We hebben de tuktuk gepakt en zijn met zijn tweeën op weg gegaan. Het blijft toch wel spannend om een tuktuk in te stappen met alleen een adres die je aan de bestuurder kunt geven en verder heb je zelf geen flauw idee waar je moet zijn. Ook ken je de bestuurder niet. Na een rit van bijna een uur kwamen we dan eindelijk aan bij Sarvodaya. Het terrein zag er streng bewaakt uit maar dat viel volgens mij best wel mee. Er stond al iemand ons op te wachten om ons naar het kantoortje op het terrein te brengen. Daar zaten Lynn en Dirkje al op ons te wachten. Lenneke en ik waren natuurlijk erg benieuwd naar hun kamers door wat verhalen die ze er al over geappt hadden dus daar gingen we dan ook als eerste naartoe. Ze hadden op dat moment nog een ‘eigen’ huisje omdat zij de enige waren die er momenteel verbleven. Ze hadden beide een eigen kamer. Het zag er best prima uit vond ik. Na het bekijken van de kamers zijn we wat spelletjes gaan doen en hebben we gezellig bijgekletst.

Vanwege een zeer vervelend voorval voor Dirkje en Lynn werden zij getrakteerd op lunch, en ja.. nu wij er ook bij waren wij dus ook :D. We werden meegenomen naar een winkelcentrum waar je verschillende eettentjes hebt. Na een tijdje te staan treuzelen en niet kunnen kiezen stelde de jongen die ons bracht zelf voor om pizza’s te gaan eten. Tja, daar zeggen wij Hollanders natuurlijk geen nee tegen haha :D! Toen we terugliepen naar de auto kwamen we een Sri Lankaanse lekkernij tent tegen (de geur die van het vers gemaakte ‘snoepgoed’ afkwam was verschrikkelijk smerig), de jongen vroeg of we ooit Sri Lankaans snoep hadden geproefd, beleefd als ik was antwoorde ik gewoon de vraag met dus een ‘nee’. Toen moesten we er dus aan geloven, want hij ging voor ons snoep kopen. 4 plakkerige graanschijven later stonden we daar met z’n 4en vieskijkend naar het eten dat we gekregen hadden. Niemand van ons vond het natuurlijk lekker, maarja wat doe je er dan mee? Het weggooien is niet beleefd dus we hebben het maar net zo lang bij ons gehouden totdat we een prullenbak tegenkwamen waar we het ongezien in achter konden laten. Gelukkig konden we ons nu focussen op de heerlijke pizza die ons beloofd was. Na het eten van de heerlijke pizza maar weer terug naar het terrein gegaan. Daar kregen Lynn en Dirkje te horen dat ze naar een ander hotel gingen in de buurt en vlak bij het strand dus ze hebben snel hun spullen gepakt. Nadat we in het hotel waren en hun de spullen weg hadden gezet gingen we natuurlijk meteen naar het strand. Het was even wennen om eerst een treinrails over te moeten lopen om dan op het strand terecht te komen maar schijnbaar was dat normaal. Er liepen zelfs mensen gewoon hele afstanden over het spoor heen en als er dan een trein aankwam stapten ze even opzij. Ook was de trein zo vol geladen dat mensen uit de deurposten hingen en uit het raam. Heel bijzonder om te zien. Na lekker uitgewaaid te zijn moesten Lenneke en ik weer terug zodat we voor het donker weer thuis waren.

Maandag
We dachten dat we vandaag zouden starten met ons project, dit bleek niet zo te zijn. We kregen een introductie over ons project, vooral veel papieren in moeten vullen, en daarna werden we ritueel ingewijd door de twee vrouwelijke werkers hier in het huis. Als eerste kregen we een Sari om en mochten (misschien meer moesten :P) we foto’s maken. Een fotoshoot later kregen we een dansje aangeleerd, of nouja dat was de bedoeling. Maar de dans was erg moeilijk en veel te Sri Lankaans voor ons om bij te kunnen houden, uiteindelijk ging het redelijk maar ik heb het niet onthouden. Als laatste kregen we een Henna tekening op onze hand. Het begon heel mooi, maar hoe langer ze bezig was hoe voller en minder sierlijk dat het werd. Inmiddels ziet het eruit alsof een 3 jarig kind mijn vingers onder heeft gekleurd… Jammerlijk dat dit dus nog 2 weken op mijn hand staat :P. Savonds hebben we het project voor moeten bereiden wat niet echt werkte want we wisten er niks over en we waren er nog niet geweest.

Dinsdag
Ons project ging nu eindelijk echt beginnen. We gingen, niet fantastisch voorbereid, ernaartoe met wederom de tuktuk. Gelukkig gaat er iedere dag een vrouw van het huis mee als vertaalster. Toen we op het terrein aankwamen moesten we als eerst lang het schoolhoofd die ons dan ging vertellen waar we terecht konden. Toen we er waren stond er een groep van 8 jongens en 1 meisje rond de 15 jaar bij het schoolhoofd. Ze kregen een preek van het schoolhoofd met af en toe aanvullingen van hun eigen leraar. Onze vertaalster zei dat ze niet gestudeerd hadden en daarom straf hadden. Maar de jongens stonden bijna allemaal met een grijns op het gezicht en leken de preek niet heel erg te vinden. Daarna waren wij aan de beurt. Het bleek zo te zijn dat ze voor ons op de school geen plek hadden. Hier schrokken wij wel wat van want dan zou het dus alweer niet zijn wat ze gezegd hadden. Uiteindelijk kwamen we op een kleine groep terecht met kinderen tussen de 5 en 6 jaar oud. Wij moesten Engels les gaan geven. Zodra wij binnenkwamen was hun lerares verdwenen en die hebben we ook niet meer gezien tot het moment dat wij haar de kinderen terug gingen brengen. Erg apart. We wilden de kinderen van alles leren en van alles met ze doen maar het gebrek aan communicatie en speelgoed zat erg in de weg. Het was een ontzettend chaotische dag en de moed was me totaal in mijn schoenen gezonken. K zag het niet zitten om hier nog een dag, laat staan 5 weken, te moeten werken. Maargoed savonds dan toch maar een lesplan gemaakt voor de dag erop. Ook zijn we nog naar het strand geweest. Even lekker uitwaaien was erg lekker. Zelfs nog even in de zee gezwommen en de golven getrotseerd. Uiteraard wel met kleding aan want in een bikini wordt je nogal bekeken als een of ander wereldwonder.

Woensdag
De tweede dag van onze stage. Ik ging er met tegenzin heen want ik had geen zin om nog een keer zo’n slopende dag te hebben als de dag ervoor. Toen we aankwamen waren de kinderen tot onze verassing super lekker rustig aan het spelen met speelgoed dat we de dag ervoor niet eens hadden. Dat was al een positieve start. We zijn dan ook niet te snel begonnen met ons geplande programma omdat we het liefst even genoten van de rust die de kinderen nu hadden. Uiteindelijk zijn we begonnen en het ging onverwachts zoveel beter dan de dag ervoor. We waren zelf ook meer relaxed en als we even een momentje niks te doen hadden dan was dat ook niet erg. Het is wel erg vies allemaal, de vliegen zijn niet weg te slaan en de kinderen zitten volgens mij onder de luizen, ieuww. Er is zelfs een kindje dat de anderen telkens aan het vlooien is gewoon echt letterlijk zoals apen in een rijtje elkaar aan het vlooien zijn, zo doet zij dat ook haha, echt heel smerig. Toen we naar huis gingen wilden we net de tuktuk instappen toen we kokosnoten naar beneden hoorden vallen. Ik wilde graag even gaan kijken want dat zien we thuis natuurlijk nooit. Maar er was een wat oudere man helemaal naar boven geklommen op blote voeten om die noten eruit te snijden. Hij had met een doek een 8 gemaakt en deze om zijn benen gedaan. Super gaaf, dat zie je normaal alleen maar in films! Ik heb er ook een filmpje van gemaakt natuurlijk :D

Toen we savonds lekker buiten zaten riep Lenneke opeens “waaah kijk wat door loopt!” dus ik helemaal enthousiast omdat ik dacht dat het een aap was, was het een of ander lelijke reuzensalamander :O.. gelukkig was ie heeel ver weg haha.

Donderdag
Vandaag had ik wel zin om naar het project te gaan. Het begint steeds meer te wennen en te landen. Het is zo raar om te bedenken dat de kinderen waar we mee werken nooit dat terrein af gaan. Het weeshuis is tot 18 jaar en waarschijnlijk komen ze tot die tijd niet eens buiten het hek. De voorzieningen zijn verschrikkelijk smerig, overal zit schimmel. De wc’s stinken naar urine en zelfs het speelhuisje wat als opslaghok voor al het speelgoed wordt gebruikt stink naar muffe lucht. Ook de boxen waarvan wij dachten dat ze niet gebruikt werden omdat de twee kleinste kindjes telkens boven blijven stinken enorm. Bovendien zijn de matrassen die in de boxen liggen compleet zwart van vuiligheid. Ieuw. En toch moet je je schoenen uit doen voordat je naar binnen gaat, dus wij lopen daar heel de dag over die smerige vloer met onze blote voeten rond te banjerren.. lekkerrr.

We hebben vandaag ook concrete plannen gemaakt voor komend weekend. We gaan naar Mirissa, dit is een plaatsje in het zuiden (2,5u met de trein) en daar kun je Whalewatchen. Dus hopelijk gaan we dit weekend walvissen zien :D Apen heb ik vanavond in ieder geval al gezien want er kwam een gezin apen in onze achtertuin! Supergaaf, ze kwamen echt vrij dichtbij.


Ondertussen begint het steeds meer te wennen hier. Alhoewel ik nog steeds heeeel erg uitkijk naar het moment dat ik op het vliegveld mijn familie weer in de armen kan sluiten vind ik het hier steeds leuker, vooral nu het project wat beter loopt en het weekend voor de deur staat :D. De avonden zijn wel moeilijk omdat je dan veeeels te veel tijd hebt om iedereen te missen. Gelukkig krijg ik wat afleiding met Lenneke en spelen we veel spelletjes (die ik natuuurlijk bijna allemaal win haha).

Tot slot nog een paar foto’s

Tot snel!